Niet zo lang geleden maakte ik een reis die mijn leven voorgoed veranderde. Een reis naar Bali. Maar dit was niet zomaar een vakantie; het was een innerlijke reis, een zoektocht naar rust, naar mezelf, na een van de donkerste periodes in mijn leven.
Mijn zus was plotseling ziek geworden. Binnen een jaar was ze weg. Zij was meer dan alleen mijn zus, ze was mijn tweede moeder. Mijn rots. Haar overlijden sloeg alles onder me vandaan. Het voelde alsof ik de grond onder mijn voeten verloor. En hoe graag ik ook wilde doorgaan met mijn leven, ik wist dat ik eerst stil moest staan. Echt stil.
Ik besloot alles achter me te laten: de prikkels, mijn telefoon, mijn werk. Ik wilde de stilte in, om te voelen. Om het verdriet toe te laten, om de leegte niet langer te ontvluchten, maar te omarmen.
Bali werd de plek waar ik eindelijk naar binnen durfde te keren. Ik zat daar, alleen, zonder afleiding, en het was allesbehalve makkelijk. De stilte confronteerde me met de diepte van mijn verlies. Maar tegelijkertijd was het nodig. Het verdriet kwam in golven, vaak zo intens dat ik erdoor overspoeld raakte. Tranen stroomden, soms zachtjes, soms in heftige, ongecontroleerde uitbarstingen.
Maar ergens, in die pijn, begon ik mezelf terug te vinden. Ik schreef, veel. Elke gedachte, elke herinnering, elke traan werd op papier gezet. Het voelde alsof ik de draad van mijn eigen ziel langzaam maar zeker weer oppakte, ondanks dat deze zo gebroken was door het verlies van mijn zus.
En toen gebeurde het, iets magisch
Maar toen gebeurde het, het was een van die rustige middagen. De zon scheen zachtjes door de bladeren van de bomen, en ik zat buiten, mijn ogen gesloten, ademend, voelend. Plotseling voelde ik iets om me heen. Ik opende mijn ogen, en overal om me heen waren vlinders. Ze zweefden in de lucht, landden op me, fladderden om me heen. Het was alsof de tijd even stilstond. En diep vanbinnen wist ik het. Dit was mijn zus. Dit was háár teken.
In dat moment voelde ik haar aanwezigheid zo sterk. Het verdriet was er nog, maar er was ook rust. Het was alsof ze me wilde laten weten dat ze oké was, dat ik oké zou zijn. Het voelde als een magisch, onbeschrijfelijk moment waarin de grens tussen deze wereld en de andere vervaagde.
Vanaf dat moment begon er iets te veranderen. Diep in mij, ondanks het rauwe verdriet, werd een nieuwe kracht geboren. Een kracht die voortkwam uit de stilte, uit de pijn, uit de verbinding die ik had gemaakt. Mijn mediumgave, die ik altijd vaag had gevoeld, werd sterker. Ik voelde dat er meer was dan wat ik ooit had kunnen bevatten. Ik kreeg een nieuwe gids, een aanwezigheid die voortkwam uit mijn rouw, uit mijn rust, en uit de diepe connectie die ik had gevonden.
Deze reis, deze bijzondere, emotionele reis, heeft mijn leven veranderd. Bali heeft me niet alleen de rust gegeven die ik nodig had, maar ook een diepe transformatie. Ik ben nog elke dag dankbaar voor wat ik daar heb mogen ervaren. Het heeft me geïnspireerd om de SheHe school voor bewustzijn op te richten, en om innerlijke rust reizen te organiseren voor anderen die, net als ik, op zoek zijn naar zichzelf in de stilte.
Ik geloof nu dat in de donkerste momenten van ons leven de grootste gaven kunnen worden gevonden. En dat soms, als we durven stil te staan, er vlinders op ons pad komen om ons te laten weten dat we nooit echt alleen zijn.
4 tips die mij geholpen hebben
Hier zijn vier tips die mij persoonlijk hebben geholpen om mijn emoties toe te laten en ze op een diep niveau te doorvoelen:
1. Omarm de ultieme stilte: In volledige stilte zonder afleidingen—geen telefoon, geen muziek, geen mensen—kom je echt tot jezelf. De stilte dwingt je om te voelen wat er van binnen gebeurt. Dit kan confronterend zijn, maar ook helend. In die stilte vind je de ruimte om je emoties te laten stromen, zonder ze te onderdrukken of te verdoven.
2. Laat je lichaam resoneren met de pijn: Je emoties zitten niet alleen in je hoofd, maar ook in je lichaam. Door stil te worden en te luisteren naar je lijf, kun je de pijn echt voelen, zowel fysiek als emotioneel. Geef je lichaam de kans om te resoneren met wat je voelt. Soms betekent dit huilen, trillen of simpelweg stil zitten en de zwaarte ervaren. Het doorvoelen van die pijn is een essentieel onderdeel van heling.
3. Schrijf om te helen: Voor mij was schrijven een cruciaal hulpmiddel. Alles wat ik voelde, schreef ik op—onverdund en ongecensureerd. Woorden geven aan emoties kan een bevrijdende manier zijn om je verdriet, boosheid of angst een plek te geven. Schrijven helpt om je innerlijke chaos om te zetten in iets tastbaars, iets waar je grip op kunt krijgen.
4.Laat je emoties door je heen stromen: In plaats van je emoties te controleren of weg te duwen, laat ze door je heen stromen. Geef jezelf toestemming om te voelen, hoe intens het ook is. Emoties zijn energie, en door ze toe te laten, geef je jezelf de ruimte om ze te verwerken en los te laten. Dit kan door huilen, schreeuwen of simpelweg ademen en aanwezig zijn in wat je voelt.
Deze stappen hebben mij geholpen om niet alleen mijn emoties te doorleven, maar ook om ze te transformeren in een diepe innerlijke kracht.
Dit gun ik jou ook en mocht je een medium reading willen of hulp nodig hebben bij jouw transformatie, dan help ik je graag - contact